Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.




Τα ρίγη αβεβαιότητας κατακλύζουν την καθημερινότητα του πολίτη – καταναλωτή.
Καθημερινά επιβαρύνσεις, αυξήσεις και καμιά προοπτική για το μέλλον.
Είμαστε όλοι μπερδεμένοι και δεν γνωρίζουμε που οδηγούμαστε.
Διαπιστώνουμε την κατάργηση του κοινωνικού κράτους στην πράξη και έχουμε εξαγγελίες ανάπτυξης και αναβάθμισης τομέων στα λόγια.
Ο πανικός που μας διακατέχει λίγο έως πολύ είναι κακός σύμβουλος. 
Οι καταθέτες, όσοι απέμειναν, φοβούνται για τις καταθέσεις τους.
  • Κάποιοι στην απόγνωσή τους έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό.
  • Άλλοι τα αποσύρουν για να τα διασώσουν με το δικό τους τρόπο
  • Άλλοι τα κάνουν λίρες και τις έβαλαν σε θυρίδες.
  • Άλλοι τα μετέτρεψαν σε χρυσό που δεν χάνει την αξία του όπως λένε.
  • Άλλοι τα έθαψαν σε κήπους ή τα έκτισαν σε τοίχους
Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί καμία υπεύθυνη  φωνή δεν ακούγεται και κανένας μέχρι σήμερα δεν εμπνέει την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Μήπως φταίει «το κακό μας το κεφάλι», γιατί όλα τα περιμένουμε από τους άλλους και εμείς αυτό που ξέρουμε να κάνουμε είναι να λοιδορούμε τους άλλους, λες και εμείς είμαστε αμέτοχοι για «τον κακό μας τον καιρό».
Όλοι ζητούν αλλά μόνο από τους άλλους.
Ζητείται από τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα:
  • Να εργάζονται διπλά χωρίς αντίστοιχες αμοιβές.
  • Να έχουν μερική απασχόληση με μειωμένες αποδοχές αλλά με απόδοση πλήρους απασχόλησης.
  • Να έχει ψυχολογία «νικητή» ενώ βλέπει να αυξάνεται η τάξη των ανέργων, όπου σε λίγο θα είναι και αυτός μέλος της.
Ζητείται από τους δημόσιους υπάλληλους:
  • Να αλλάξουν νοοτροπία δεκαετιών εν ονόματι του ρουσφετιού.
  • Να είναι παραγωγικοί χωρίς κανείς να τους εκπαιδεύει κα να τους ελέγχει.
  • Να λύνουν προβλήματα για τα οποία ισχύει η λαϊκή ρήση «μη θίγεται τα κακώς κείμενα».
Μήπως στο χώρο αυτό ποτέ δεν λειτούργησαν αξιοκρατικά κριτήρια αναβαθμίστηκαν «οι φτωχοί στο πνεύμα» και παραμερίσθηκαν οι ενεργοί και οι δραστήριοι.
Μήπως ρίχτηκαν στην πυρά αυτοί που δεν είχαν κομματική ταυτότητα. Και επειδή έχουμε υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους, με άγνωστα κριτήρια επιλογής και πρόσληψής τους, φτάσαμε σήμερα στο σημείο για τον εξαγνισμό τους.
  • Να τους απειλούν με απολύσεις.
  • Να τους μειώνουν τις αποδοχές τους.
  • Να τους αυξάνουν τα όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότησή τους.
  • Να τους έχουν σε μια συνεχή αβεβαιότητα εάν στο τέλος κάθε μήνα το κράτος θα έχει χρήματα να τους πληρώσει τις μειωμένες αποδοχές τους.
  • Και όλα αυτά ως ποινή, επί δικαίων και αδίκων, για τα πολιτικά ρουσφέτια των θέσεων που κατέχουν και της δημόσιας προστασίας που απολαμβάνουν.
Ζητείται για τους συνταξιούχους τους απόμαχους της τρίτης ηλικίας :
  • Να διαβιούν σε συνεχή νηστεία σαρακοστής
  • Να δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μείωση της σύνταξής τους και την κατάργηση των ταμείων τους.
  • Να αισθάνονται την εγκατάλειψη του κοινωνικού κράτους, ανήμποροι τις περισσότερες φορές, δοκιμαζόμενοι από τη φτώχεια στο τέλος του βίου τους.
Αναρωτιόνται βέβαια τι έφταιξε αφού αυτοί ως ασφαλισμένοι πλήρωσαν κανονικά τις εισφορές τους για όλο τον εργασιακό τους βίο, ποιοι αετονύχηδες απομύζησαν τα έσοδα των ταμείων τους με τις πράξεις και τις ενέργειές τους, χωρίς ποτέ κάποιος να τιμωρηθεί, ενώ στου ίδιους επεβλήθηκαν οι μειώσεις που τους οδήγησαν και κάτω από το όριο της φτώχειας.
Ζητείται από τον επιχειρηματικό κόσμο :
  • Να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας και τις αποδοχές των εργαζομένων
  • Να προβούν σε επενδύσεις με αβέβαιες αποδόσεις των χρημάτων τους
  • Να διασώσουν τις επιχειρήσεις τους αλλά με δυσβάσταχτους όρους φορολογίας.
Προβληματίζονται βέβαια και αναζητούν το κίνητρο που θα τους δώσει την ώθηση που να σχεδιάσουν και να προγραμματίσουν το μέλλον τους. Γιατί με τη μειωμένη ζήτηση των προϊόντων τους από την παρατεταμένη οικονομική κρίση, την μηδενική τους χρηματοδότηση εκ μέρους των τραπεζών και την επαχθή φορολογία τους τα πάντα παραμένον είτε σε αδράνεια είτε σε κλείσιμο των καταστημάτων τους.
Ζητείται από το κράτος να κάνει επενδύσεις :
  • Όμως αυτό το κράτος έχει πτωχεύσει γιατί το πτώχευσαν.
  • Όμως αυτό το κράτος δημιούργησε τους δικούς του επενδυτικούς   κανόνες με τα δικά του τζάκια.
  • Αυτό το κράτος χωρίς διαφανείς διαδικασίες, υπερτιμολόγησε έργα προς όφελος, όχι της κοινωνίας, αλλά υπέρ   των δικών της   παιδιών με το   αζημίωτο.
Τέτοιο κράτος – επιχειρηματίας να μας λείπει, δεν το έχουμε ανάγκη.
Ζητείται από ξένους επενδυτές να έρθουν στη χώρα μας και οι ίδιοι ρωτούν:
  • Μειώσατε το τέρας της γραφειοκρατίας που θα μας ταλαιπωρεί για χρόνια με τους κάθε ανευθυνοϋπεύθυνους, καρεκλοκένταυρους και με κάποιους περίεργους  εν ονόματι της πολιτιστικής κληρονομιάς;
  • Δημιουργήσατε κάποιο σταθερό πλαίσιο αρχών στο τυπολατρικό και μεταβαλλόμενο συνεχώς φορολογικό σύστημα;
  • Δημιουργήσατε τις χωροταξικές υποδομές εγκατάστασής μας;
  • Παρέχει διευκολύνσεις το οδικό και το θαλάσσιο δίχτυο μεταφορών της χώρας σας;
  • Και ενώ γνωρίζουμε όλες αυτές τις παθογένειες δεν κάνουμε τίποτα και περιμένουμε να βρέξει ο θεός επενδύσεις.
Ζητείται από τους συνδικαλιστές να είναι άξιοι εκπρόσωποι των εργαζομένων, αλλά πως;
  • Mε το να είναι υποτακτικοί πολιτικών κομμάτων και της κάθε εξουσίας;
  • Με το να εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες;
  • Με τη μοναδική επιδίωξη, εκτός εξαιρέσεων, να αναρριχηθούν στην πολιτική εξουσία με την πρώτη ευκαιρία;
Δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια ο συνδικαλισμός απετέλεσε τη βάση και το εφαλτήριο για την αναρρίχηση στην πολιτική εξουσία.
Προτρέπονται εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις του Δημοσίου σε εθελουσία έξοδο χωρίς οι εξηγήσεις να είναι πειστικές και ρωτάμε;
  • Γιατί σε παραγωγική ηλικία προτρέπουμε εργαζομένους να συνταξιοδοτηθούν;
  • Γιατί να αυξήσουμε τον αριθμό των συνταξιούχων με επιβάρυνση των οικονομικών των ασφαλιστικών οργανισμών;
  • Γιατί να μειώσουμε τα έσοδα από τις εισφορές των Ασφαλιστικών Ταμείων;
  • Μήπως έχουμε έτοιμους τους αντικαταστάτες ρουσφέτια των πολιτικών;
Οι οικονομίες στις ΔΕΚΟ επιτυγχάνονται με οργάνωση των υπηρεσιών, κανονισμούς λειτουργίας, υποχρεώσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων και έλεγχο στη πράξη για την επίτευξη του θετικού αποτελέσματος.
Ζητείται από τους πολιτικούς μας εξεύρεση λύσεων:
Ποια λύση προβλημάτων να βρουν αυτοί που επί δεκαετίες επιμελώς τα δημιούργησαν.
  • Ποια λύση να βρουν στην διόγκωση του δημόσιου τομέα
  • Ποια λύση να βρουν στην κατασπατάληση των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων.
  • Ποια λύση να βρουν αυτοί που δημιούργησα τις στρατιές των ανέργων.
  • Ποια λύση να βρουν αυτοί που μείωσαν μισθούς και συντάξεις.
  • Ποια λύση να βρουν αυτοί που σπατάλησαν σε αλόγιστες δαπάνες τα χρήματα του Έλληνα πολίτη.
  • Ποια λύση να βρουν αυτοί που κακώς διαχειρίσθηκαν τα λαμβανόμενα δάνεια από τους δανειστές της χώρας υποθηκεύοντας το μέλλον της.
Το μόνο που γνωρίζουν καλά είναι η  κομματική τους επιβίωση, το πολιτικό κόστος και η εξουσία.
Όμως και ολόκληρος ο Ελληνικός λαός δεν είναι αμέτοχος αυτής της κατάντιας, γιατί και ο ίδιος ανέχθηκε και εξέθρεψε τέτοιες καταστάσεις.
Είναι συμμέτοχος, διότι οι πολιτικοί είναι μια προέκταση του εαυτού μας, μια ακτινογραφία των επιθυμιών μας και των ενεργειών της καθημερινότητάς μας. 
Μη ζητάμε τη λύση από τους Ευρωπαίους συνεταίρους μας, αυτοί έχουν τις δικές τους αρχές, τα δικά τους συμφέρονται και τα δικά τους προβλήματα.
Τη λύση θα πρέπει να τη βρούμε μόνοι μας, αναθεωρώντας τις στάσεις στη ζωή μας, με αυτοέλεγχο, με τις αξίες που μας ταιριάζουν, χωρίς κομματικές ετικέτες και παραφιλολογίες.
Μακάρι να αντέξουμε για να δούμε άσπρες ημέρες.

Πηγή : http://www.newinka.gr/index.php?version=gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: